Η κύρια επιπλοκή της κολπικής μαρμαρυγής, η οποία αποτελεί την πιο συχνή καρδιακή αρρυθμία, είναι η δημιουργία ενός ενδοκαρδιακού θρόμβου. Ο θρόμβος μπορεί να φύγει από την καρδιά και να αποφράξει μια αρτηρία του εγκεφάλου με αποτέλεσμα την εκδήλωση αγγειακού εγκεφαλικού επεισοδίου. Αυτή η εξέλιξη είναι συχνότερη στις μεγαλύτερες ηλικίες και σε συνύπαρξη άλλων παθήσεων (π.χ. σακχαρώδης διαβήτης, καρδιακή ανεπάρκεια, υπέρταση κτλ). Για την αποφυγή ενδεχόμενου εγκεφαλικού επεισοδίου χορηγείται προληπτικά αντιπηκτική αγωγή. 

Η κλασική αγωγή

Η καθιερωμένη αντιπηκτική αγωγή στην κολπική μαρμαρυγή είναι τα κουμαρινικά αντιπηκτικά. Στην Ελλάδα κυκλοφορούν η ασενοκουμαρόλη (Sintrom®) και η βαρφαρίνη (Panwarfin®). Δρουν εμποδίζοντας τη σύνθεση της βιταμίνης Κ η οποία είναι απαραίτητη για την πήξη του αίματος. Επειδή κάθε ασθενής έχει διαφορετική απόκριση στην αγωγή, η δόση του φαρμάκου καθορίζεται μετρώντας τουλάχιστο μια φορά το μήνα το χρόνο πήξης του αίματος (INR). Επίσης, καθώς τα αντιπηκτικά αυτά επηρεάζονται από τροφές και από άλλα φάρμακα, η αντιπηκτική τους δράση συχνά απορρυθμίζεται με κίνδυνο θρόμβωσης ή αιμορραγίας.

Τα νεότερα φάρμακα

Πρόσφατα, δημιουργήθηκαν νέα αντιπηκτικά φάρμακα που δρουν στο μηχανισμό της πήξης του αίματος αλλά ανεξάρτητα από τη βιταμίνη Κ: η νταμπιγκατράνη (Pradaxa®), η ριβαροξαμπάνη (Xarelto®) και η απιξαμπάνη (Eliquis®). Σε σύγκριση με την κλασική αντιπηκτική θεραπεία φάνηκαν να υπερτερούν όσον αφορά την πρόληψη των αγγειακών εγκεφαλικών επεισοδίων. Επιπλέον, επιτυγχάνουν σταθερό αντιπηκτικό αποτέλεσμα που δεν επηρεάζεται από άλλα φάρμακα ή τροφές ενώ - το κυριότερο - δεν απαιτούν εργαστηριακή παρακολούθηση. Τα νεότερα φάρμακα εμφανίζουν μικρότερο αιμορραγικό κίνδυνο από την κλασική θεραπεία όμως, σε περίπτωση αιμορραγίας, δεν υπάρχει προς το παρόν αντίδοτο. Στα μειονεκτήματά τους συγκαταλέγεται το μεγάλο τους κόστος καθώς και το ότι δεν ενδείκνυνται σε ασθενείς με κολπική μαρμαρυγή και βαλβιδοπάθεια ή μηχανική βαλβίδα.
 
Τα νέα φάρμακα είναι ιδανικά για ασθενείς που αδυνατούν να μετρήσουν ή δυσκολεύονται να ρυθμίσουν το INR καθώς και για όσους εμφάνισαν αιμορραγία με την κλασική αγωγή. Σε κάθε περίπτωση, ο ιατρός θα κρίνει την καταλληλότερη θεραπεία για το συγκεκριμένο ασθενή. Η εμπειρία από τη χρήση των νέων φαρμάκων θα δείξει αν θα αντικαταστήσουν τα κλασικά αντιπηκτικά φάρμακα που χρησιμοποιούνται εδώ και 50 έτη.